sarma

Kaarten maken ervaring zichtbaar voor anderen, zo stelt het Berlijnse choreografenduo Martin Nachbar en Jochen Roller in Mnemonic Nonstop. Aan de hand van verhalen, stukjes dans en illustraties op een overheadprojector brengen de twee verslag uit van hun ‘psychogeografische’ ontdekkingstochten in Berlijn, Brussel, Tel Aviv in Zagreb. Een lezing-performance, waarin ze hun wedervaren willen te delen, vragen opwerpen over informatieverwerking en hun lichamen al dansend in cartogrammen veranderen. Dat alles in de typische stijl van het ‘Berlijnse conceptualisme’: spitsvondig, strak, glad, snel en ietwat ironisch.

De achterliggende fascinatie voor kaarten en mapping sluit alvast aan bij een breder fenomeen. Tot voor kort waren moderne kunstenaars in de weer met het produceren van autonome beelden, in het verlengde van de videokunst maakte aandacht voor het documentaire opgeld, en sinds kort palmt ook de informatiestroom musea en theaters in, met kaarten, grafieken, tabellen, data. Van beeld naar document naar informatie: welk traject legt de verbeelding daarbij af? Dat we vandaag verzuipen in informatie en er contextualisering, inzicht en verbeelding bij inschieten is een kwestie waar ook Mnemonic Nonstop zich maar moeizaam doorheen slaat.

Het nobele idee van Nachbar en Roller om ervaring centraal te plaatsen lukt niet helemaal: een kaart lezen is immers niet hetzelfde als door een stad struinen. Het verhaal over Vlamingen die rookpauze houden bij hun Waalse collega’s van de openbare omroep, spreekt best tot de verbeelding. Maar hoe vermakelijk Nachbars dansante demonstratie van een dag op het strand in Tel Aviv ook is, de intensiteit van die ervaring is er achtergebleven. Niettemin zijn die choreografische pogingen om het lichaam als een gedetailleerde ervaringskaart op te vatten de meest uitdagende momenten in de voorstelling.

Mnemonic Nonstop gaat dus ook over de vraag hoe je stapels documentatie in een theater tot leven kunt brengen, hoe de kaart de weg wijst naar nieuwe ervaringen. Uit talrijke fragmenten blijkt een interessant werkproces, maar de vertaling naar de buehne mist noodzaak, blijft steken in een wat gemakkelijke revue. Alsof de informatievloed zich maar niet laat bedwingen en ontsluiten via een zinvolle vorm.