sarma

Oudere dansers op scène zijn zo’n zeldzaamheid dat ook vragen over ouder worden op de dansvloer of over gerijpte podiumervaring maar weinig opduiken. Zou er zoiets bestaan als een drempelleeftijd waarop performers door jarenlange ervaring alle knepen van het vak kennen en alles mogelijk lijkt, waardoor regels en zelfcensuur plots niet langer hoeven? In Frans Poelstra, his dramaturg and Bach gaan twee oudere mannen aan de haal met die zotte fantasie, de Nederlandse improvisatiespecialist Frans Poelstra en dramaturg Robert Steijn. Het resultaat is een ongedwongen en schaamteloze voorstelling, haast kinderlijk speels, maar niet verstoken van ironie en twijfel. Bachs Goldberg Variaties zijn niet veel meer dan een excuus voor een verfrissende kijk op het fenomeen ‘dans dolle pret’.

Terwijl Poelstra poedelnaakt over de scène dartelt, levert Steijn wat ‘achtergrondinformatie’ bij wat er te zien is. Wat volgt is een absurd verhaal over Poelstra die in een vorig leven als politie-agent een flard Bach opvangt door een openstaand raam, ontdekt dat er een danser in hem schuilt, op de stoep het beste van zichzelf geeft, opgepikt wordt door het festivalcircuit en alsnog een jongensdroom gerealiseerd ziet. Niet enkel een originele danser, maar zowaar een politieman die ‘natuurmens’ wordt – om uiteindelijk terug te botsen met nieuwe contractuele verhoudingen in het theater.

Dat fantasma van ongerept vitalisme en schoonheid is een rode draad doorheen Frans Poelstra, waarin de dramaturg ‘zijn lichaam ontdekt’, jonge meisjes op straat dansen op 'It’s real' van Missy Eliott, en beide performers uiteindelijk in het paradijs belanden. Halverwege is echter de inspiratie op en moet de dramaturg ingrijpen, zodat ook het specifieke samenwerkingsproces van Poelstra en Steijn in beeld komt. Waaruit weer nieuwe verhalen, rollen, woordspelletjes en sketches voortkomen, en de identiteit van de performers verder uitwaaiert.

Soms hebben Poelstra en Steijn wat teveel afstand, dreigen commentaar en pseudo-filosofie het over te nemen. Maar als ze zich volop in de flauwekul gooien is Frans Poelstra wonderlijk complex: Poelstra en Steijn maken naïeve kunst en nemen er tegelijk een loopje mee, om er dan tegen beter weten toch mee door te gaan. Zo word je als kijker geregeld op het verkeerde been gezet, om uiteindelijk buiten te komen met een vrolijke huppelpas.