sarma

Een kleine twee jaar na zijn afstuderen aan de Brusselse dansschool PARTS, creëert de jonge Franse choreograaf Etienne Guilloteau zijn eerste voorstelling skènè, een duo met Claire Croizé. Hoewel sterk schatplichtig aan choreografen Jonathan Burrows en Vincent Dunoyer, is de precisie waarmee beide dansers hun sobere bewegingen brengen opmerkelijk. Zelfs het kleinste detail laat zich lezen: skènè is bewegende lichamen en kijkplezier, rijk in zijn minimalisme.

Beiden in jeans, wit T-shirt en op sneakers, zien ze er heel gewoon uit, Croizé en Guilloteau. Er is telkens een extern element dat de dans in beweging zet. Een stoel bijvoorbeeld, die toelaat om op een speelse manier alle mogelijke verhoudingen tussen een lichaam en een stoel te onderzoeken. Of beide dansers drentelend in een hoekje, alsof ze op een bus wachten. In die verveling van de verloren tijd valt hun oog plotseling op iets, wakkert de verbeelding aan, de blik van de ander volgt in de ruimte, beide lichamen voelen zich aangesproken. Vanuit een banaal denkbeeldig detail transformeert de waarneming van het alledaagse in dans.

Het prachtige lichtontwerp van Hans Meijer trekt de langgerekte ruimte open, vroegklassieke orkestmuziek weerklinkt. Met klapwiekende gestrekte armen en weidse synchrone bewegingen brengen de dansers de hele ruimte in kaart. De fysieke kracht en spanning waarmee hun armen bewegen leidt de ontwikkeling van het materiaal: korte ritmische bewegingen met borstkas of bekken. Ze maken de lichamen op een bijzondere manier zichtbaar, hun onderlinge verschillen, hun genderspecifieke anatomie. De lichamelijke energie resoneert met muzikale affecten, de afgemeten gebaren met licht en schaduw. Ondanks de strakke choreografie is de lezing van de muziek weinig orthodox en zijn er geregeld speelse uitbarstingen.

Al snel waaiert het kijken uit, de formele bewegingen vragen om een dansend oog, om een tintelende fysieke verbeelding. skènè leidt dan ook tot een choreografie van de waarneming, waarin de kijker uitgenodigd wordt zich in de synchronie van de dansers in te schrijven. En zich vervolgens te verliezen in een beweeglijke chaos van microscopische details. Het gebeurt niet elke dag dat jonge makers zich met een strikt choreografische ervaringsruimte inlaten, wars van theatraliteit of een uitgesproken conceptuele vraagstelling. skènè is een te koesteren kleinood, Etienne Guilloteau een te volgen choreograaf.