sarma

Dit is de originele auteursversie van de recensie die sterk ingekort in de krant De Morgen verscheen.

Wanneer een performance precies aanvangt, is niet altijd even duidelijk. Op het ogenblik dat de flyer in de bus valt, begin je immers al verwachtingen te creëren, als een voorspel. Neem nu deze: ‘Prélude A, a Vorspiel’, de titel betrapt je al in die situatie. Om nog te zwijgen van de ondertitel: ‘stuk in drie delen en illusoire situaties’. En verder nog: ‘concept, realisatie en organisatie C&H’. Dat laatste is een collectief bestaande uit danseres en choreografe Heike Langsdorf, muzikant Christophe Meierhans en scenograaf Christoph Ragg. Ze onderzoeken de grenzen tussen verschillende disciplines, de verbanden en specifieke denkwijzen die daarmee samenhangen.

Plaats van afspraak is Nadine, Brussels kunstencentrum dat zich liefst ‘zonder aanhangsels’ laat benoemen en bovendien als een werkplaats functioneert. Aan de ingang krijg je kleurrijke oordopjes mee alvorens de ruimte te betreden. Ook hier is het verwarring troef omtrent de aanvang. In Nadine lopen de ruimtes in elkaar door, er is geen precieze afbakening ven foyer en performanceruimte. Bovendien beginnen voorstellingen er geregeld te laat. Is die prelude nu eigenlijk al bezig of niet?

Een podium, licht- en geluidsinstallatie zijn er alvast wel, in een hoek ligt een stapel kussens. Bij nader inzien is de ruimte ook elders geënsceneerd: in de foyer slingeren tussen de reguliere tijdschriften ook exemplaren rond van Playboy en Vogue homme international. Intussen weerklinkt er allerhande gestommel op het verdiep, versterkt via de luidsprekers. Het valt me op dat niet iedereen oordopjes heeft gekregen, een goed deel van de toeschouwers loopt rond met bloemen. Worden die misschien verwacht hun oren met bloemstelen te stoppen? Is dit een spel?

Toch nog gauw een drankje nemen voor het begint. Iemand merkt op ‘dat het nogal verbrand ruikt’, en inderdaad, nog geen minuut later is er kortsluiting en stroompanne! Dat is even later verholpen, al lopen de kunstenaars er nu zenuwachtig bij omdat het begin van hun voorstelling de mist in ging. Dan blijken er nog meer technische problemen, met het geluid en het licht ditmaal. Een groteske situatie, die bezegeld wordt door een tweede stroompanne waar niets meer aan te verhelpen valt.

Een situatie dus, maar wat gebeurt er nu precies, wat maakt ze zichtbaar? Dat toeschouwers in het theater vooral ruimte en tijd delen, in het duister bovendien? Waarom lopen er dan twee toeschouwers rond met een zaklamp, is dat ook al standaarduitrusting van de padvinder in de kunsten? Niet iedereen is op dezelfde wijze geïnformeerd, waarmee verwachtingen, beleving én dus performance reeds in aanzet versplinteren. Of hoe flyers, oordopjes, bloemen en zaklampen een verschil maken. En dan is er nog het personeel van Nadine dat gewoon meespeelt, hoewel de flyer vermeldt dat de ‘organisatie’in handen in van C&H.

Als toeschouwer zwalk je voortdurend tussen afwachting, spel en botte verveling, je bent speelbal van een geënsceneerde situatie die een grillig belevingsparcours uitlokt. Terwijl er evengoed niets gebeurt. In een tijd waarin de constructie en vermarkting van ‘ervaringen’ (architectuur, shopping,…) hoogtij viert, en ook theater schreeuwt om deelname van de toeschouwer, is dat kras. Benieuwd wat deel twee en drie van Prélude A, a Vorspiel brengen.