sarma

Motion Pictures is een stuk over dromen. Op de dansvloer staat een vrouw op hoge hakken. In flikkerend TL-schijnsel licht haar lichaam op als een onbereikbaar ideaalbeeld van de vrouw. Ongrijpbaar in al haar verleidelijke poses. Tegelijkertijd vertelt de geluidsband een heel ander verhaal. Het geluid van brekend glas, van splinterend hout, van een voortdurende destructie. Het is een gewelddadigheid die langzaamaan ook in het lichaam doorsijpelt. Het beeld begint te wankelen, het lichaam krijgt een stem, en de zoete sirene blijkt een zwalpende Olympia.

In Motion Pictures gaan danseres Barbara Thalassitis en muzikant Stephan Dunkelman op zoek naar de grenzen van de Pygmalion-mythe. De ideale vrouw in al haar artificialiteit krijgt opnieuw een stem en een lichaam. Hortend en stotend spuwt ze klanken naar buiten. De sculptuur wordt een wankelend lichaam. Als Thalassitis het woord neemt stottert ze onbegrijpelijke gutturalen. Om uiteindelijk hortend en stotend 'I’ve got you under my skin' uit te braken.

Het verhaal van de ideale liefde krijgt in deze enscenering wel een zeer dubbele ondertoon. Barbara Thalassitis heeft een onmiskenbare presence op het podium. Haar lichaam nu eens een perfecte sculptuur, dan weer een wanhopig kindvrouwtje. De nadrukkelijke geluidsband spreekt een eigen verhaal, dat het narratieve doorkruist en tegenspreekt. Uitgangspunt voor de voorstelling was de Pygmalion-mythe. De vrouw als verwerkelijking van alle fantasmen. Maar in Motion Pictures komt dit steriele beeld opnieuw tot leven. Het lichaam schreeuwt zich een weg uit zijn keurslijf.

Het onpersoonlijke neonlicht of de gerichte lichtbanen van James Galonnier weten deze ingeslotenheid perfect te vatten. De performer geraakt niet weg uit de lichtvelden. Haar gevecht is nadrukkelijk in beeld gezet. Bij momenten lijkt het een subversieve fashion shoot. Maar door alle schoonheid heen spreekt dat perfecte lijf over uitputting, over leegte, eenzaamheid en wanhoop. Als op het einde van de voorstelling het TL-licht opnieuw aanknippert, blijf je verweesd achter.

Motion Pictures is vooral interessant in de momenten dat stem en beweging elkaar vinden. Thalassitis ontwikkelt een heel eigen taal in haar lichaam, en een zeer persoonlijk geweld in haar stem. Hoewel soms een beetje al te nadrukkelijk theatraal, zet zij een sterke performance neer, die het al te anekdotische weet te overstijgen.