sarma

Een voorstelling over het probleemloze leven van de mijt. En zelfs dat wordt uiteindelijk in twijfel getrokken. Er zijn geen zekerheden meer als kunstencentrum Nadine de deuren openzet voor een samenwerking tussen scenograaf Christoph Ragg, muzikant Christophe Meierhans en danseres Heike Langsdorf.

Mites got no problem is een evoluerende voorstelling. In de inkomstruimte kan je elke dag kijken naar videobeelden van de vorige avonden. Iedere keer komt er één monitor bij. Op groot videoscherm zien we een blauwgeschilderde Langsdorf werken aan de voorbereidende studie van de mijt. De schokkerig gemonteerde beelden werken het bevreemdende van de insectmotoriek nog eens in de hand. Vervolgens krijgt elk van de bezoekers een koptelefoon, die in het podium kan worden ingeplugd. Als toeschouwer ervaar je de voorstelling daardoor op een zeer directe manier. De geluiden lijken soms wel in je hoofd te ontstaan. En eigenlijk weet je nooit zeker wat die ander hoort, of ervaart. Samen met de performers word je binnengehaald in een scènebeeld dat nog het meeste weg heeft van een smetteloos wit laboratorium. Alleen staat er ook een lage salontafel en twee zetels. Er is zelfs een koffie-apparaat, maar dat is niet aangesloten.

Iedere avond opnieuw putten de performers uit hetzelfde materiaal. Maar de probleemstelling is telkens anders. 'Zijn en niet-zijn', of 'breaks en continuïteit', het lijken abstracte constructies. Maar de ervaring is anders. Het is moeilijk te zeggen waarom Mites got no problem zo boeiend blijft. Wat je ziet is vrij elementair. Een man die achter zijn geluidstafel sounds produceert, een danseres die banen trekt over het speelvlak, een scenograaf die de ruimte in perspectief brengt, afbakent. Er kan even goed heel lang niks gebeuren. Of iemand kan de voorstelling verlaten. Maar de connectie tussen de drie performers is onmiskenbaar. Ook al kan je hen niet vaak op oogcontact betrappen, je wordt je als kijker bewust van een verbindend patroon, waarvan je de regels niet kent. Het is die spannende tussenzone tussen datgene wat je kan ervaren, en datgene dat je alleen maar kan vermoeden.

Uiteindelijk komt het enige probleem van de mijt op tafel. Ze moet het eitje van een bladluis vinden om haar jongen te kunnen voeden. Die ene vaststelling, eindeloos herhaald, lijkt na de zoveelste keer vol van betekenis. Of hoe een goede performance het soms haalt uit heel kleine dingen.