sarma

Choreograaf Filip Van Huffel heeft zich de voorbije jaren met Retina Dance Company een jong publiek opgebouwd in Engeland en in Vlaamse cultuurcentra. Zijn toegankelijke werk bestaat uit een mengeling van virtuoze, speelse dans met een vleugje humor of anecdotiek. Zo ook in het nieuwe Me:Mo, waarin Van Huffel solo en in groep het geheugen als uitgangspunt neemt. Door een gebrek aan artistieke keuzes is het resultaat echter uiterst mager.

Op een groot videoscherm danst Van Huffel op diverse locaties: voor een grote loods, in een oude school, tussen caravans, in de duinen. Op elke plek schuilen andere verhalen, vormen en energieën, die via de dans zichtbaar worden gemaakt. Simultaan brengt Van Huffel deze plaatsen in herinnering op het podium, in een formele choreografie. Het ontstaansparcours van het bewegingsmateriaal is zo inzichtelijk: van een concrete ruimte, via het geheugen naar abstracte danssekwensen. Beetje bij beetje kent ook de dansvloer zijn ruimtelijke herinneringen. Toch is het bewegingsmateriaal wat te schools om echt tot de verbeelding te spreken, waardoor de videoprojectie zowat alle aandacht opslokt.

Dan is het lange groepsgedeelte spannender, waarin persoonlijke herinneringen en droombeelden zich vermengen. De verschillende karakters en achtergrond van de dansers kleuren hier mee het geheel, wat zich ook weerspiegelt in de collagestructuur van de voorstelling. Of neem de stuntelige verschijning van componist Jules Maxwell, die zich tussen de dansers begeeft, gehuld in een te grote jas. Zijn soundtrack bestrijkt uiteenlopende genres en sferen: van vlotte elektronica over postrock met klokkenspel tot accordeonmuziek.

Hier wisselen strakke en speelse momenten elkaar af en is de ruimtelijke variatie groter. Elke danser krijgt ook de mogelijkheid om zijn eigen verhaal te ontvouwen, een individualisering die doorleefde dans oplevert. Als onderzoeksthema mag het geheugen veel ideeën en materiaal hebben opgeleverd, echt uitgediept is het allemaal niet. Dat laat zich voelen in de gebrekkige samenhang van Me:Mo, dat eindeloos lang doorgaat. Keuzes heeft Van Huffel blijkbaar niet gemaakt, hoewel een gebalde vorm en een duidelijke richting zijn stuk ten goede zouden komen. Hopelijk biedt de lange tournee de mogelijkheid om dat bij te sturen en het dansplezier in kijkplezier om te zetten.