sarma

Sinds enkele jaren ontwikkelt de Brussels-Duitse choreograaf Arco Renz een eigenzinnig oeuvre aan de hand van een principe dat hij ‘abstracte dramaturgie’ noemt. Dat gaat uit van de contrastwerking tussen de concrete fysieke energie van het lichaam en de abstracte parameters tijd en ruimte. De choreografie die daaruit voortvloeit, roept verhalen op en wekt de verbeelding. Formeel expressionisme als herinneringsarbeid: inzet in Dreamlands is de vraag naar schoonheid.

De voorstelling ontvouwt zich als een uitdeinend dromerig landschap. Het licht is zacht, de blauw-bruine kostuums zijn zacht van kleur en textuur, de elektronische soundtrack van Marc Appart pulseert zacht, de videoprojectie bestaat uit zacht vloeiende animaties. Daartussen bewegen de zes dansers zich met sierlijke armbewegingen, langs glooiende lijnen en parcours. Solo’s en duetten worden harmonisch in de groepsstructuur verweven. Dreamlands balanceert soms op de rand van de kitsch, zo zacht is het allemaal. Zachter, zachtst – hoe ver kan die bedrieglijke schoonheid worden uitgerekt?

Het werkproces op Bali en Renz’ langdurige fascinatie voor Oosterse culturen laat ook nu sporen na. In de sterke focus op armbewegingen en gebaren bijvoorbeeld, een bewegingstaal die aansluit bij Tai chi. De overgang tussen Oosterse en Westerse choreografische concepten is echter nauwelijks traceerbaar, ook op dat punt is er een vanzelfsprekende versmelting.

In details is de abstractie beklemmend voor de dansers: enkele gebaren en aanrakingen zijn strikt gecodeerd. Een gelaat plooit zich tot een grimas. Tot het lichaam zijn deel opeist en voor kleine fysieke oprispingen zorgt in het gladde verloop, waardoor ook de kijker meer ruimte krijgt. De choreografie zelf kantelt niet, de frontale opbouw en weinig complexe ruimtebehandeling zijn erg conventioneel, ze nodigen niet uit tot een gelaagde perceptie. Aan het einde volgt nog een kitscherige projectie van ontluikende bloemen. Gaat het nu om schoonheid of een ironische omgang daarmee?

Wat brengt Dreamlands dan in herinnering? Een treffende waarheid over het schone alvast niet. Tenzij misschien deze: dat het verlangen naar schone, jonge, harmonieuze lichamen nog altijd erg veel plaats opeist in hedendaagse dans. Bij die opsmuk en zijn consequenties mag Renz dan al willen stilstaan, hij doet er tegelijk ook gretig aan mee. Zo regeert uiteindelijk toch vooral het vergeten in Dreamlands.