sarma

Leeg podium, overvol hoofd

GERECENSEERDDANS

'The show must go on 2'

Donderdag 14 oktober KaaitheaterBrussel

(tijd) - 'The show must go on 2' van Jérôme Bel kan u, net als voorganger 'The show 1', lezen op het meest letterlijke niveau, als een woordspelletje. Bel herschikt de letters van de titel, gekleefd op kartonnen bordjes, zodat steeds nieuwe woorden ontstaan. Die vormen samen 'het stuk'. De eindzin ervan is een anagram van de titel: 'Some thoughts now'. De doodse stilte die daarna valt wordt enkel opgeheven door het slotwoord: niet 'Fin' of 'End', maar 'Enough'.

Beweert het stuk dan dat theater geen nadere bevraging verdraagt? Neen. Wat Bel ensceneert is de bijna metafysische leegte van het podium. Hij toont een plek die van alle betekenis ontdaan is om zo des te beter te werken als een scherm waarop we onze gedachten en verlangens projecteren. De vraag die Bel stelt is daardoor veel scherper. Kan het theater wel iets anders zijn dan een loutere spiegel van onze eigen gedachten?

De regisseur Bel verschijnt hier als pars pro toto van elke kijker. Telkens als hij de letterbordjes herschikt, blijft hij bedachtzaam kijken. Daarna haalt hij er zijn acteur Frédéric Séguette bij. Die mag achtereenvolgens 'SHOWMEN' en 'STUNTMEN' uitbeelden. Hij vult het woord steeds vlekkeloos, geheel naar verwachting, in met acts die verwijzen naar de populaire beeldcultuur van theatershow en film. Of: hoe de acteur de verwachtingen van de regisseur moet belichamen. Hij kan dat echter nooit volledig doen. Na '2 STUNTMEN' moeten '20 STUNTMEN' volgen en tenslotte 'TNT'.

Die acteur bestaat echter ook buiten het blikveld van de regisseur. Bijvoorbeeld als lichaam dat behoefte heeft aan water na de inspanning.

Controledwang

Toch levert hij de regisseur niet de verlangde 'EMOTION'. Bel legt er zich, achter dat letterwoord, bij neer. Ironisch genoeg kan hij het niet schrijven met de letters waarover hij beschikt, zodat hij met zijn handen het dwarsbeen van een 'T' moet maskeren om een 'I' te bekomen. Toch wordt Bel plots wel op zijn wenken bediend, als Séguette ongevraagd een iets te enthousiaste, erotisch gekleurde invulling geeft aan het woordbeeld 'HOT HOT'. Dat gaat zo snel dat Bel moet ingrijpen en van 'HOT HOT' 'OH OH' maakt. Enkel door de tekst terug te laten kloppen met het beeld, kan hij dat wat hem ontsnapt, de fysieke acteur, terug inkaderen.

Maar die controledwang zet vooral de regisseur gevangen in zijn eigen denkbeelden. 'HOW TO GO ON' is de enige vraag die hem rest, gevangen als hij is in het besloten theater van zijn hoofd, waar de gedachten in zichzelf rondtollen, zoals de letters in het stuk. Op 'SOME MORE THOUGHTS' kan inderdaad niets anders dan een oorverdovende stilte volgen.

Pieter T'JONCK

Nog een opvoering vanavond zaterdag in Kaaitheater, Brussel, om 20.30 u.

Inlichtingen 02/201.59.59 of www.kaaitheater.be