sarma

Mathilde Monnier behoort tot een iets oudere generatie Franse choreografen, maar in tegenstelling tot veel van haar collega's die hopeloos verdwaald zijn in een anekdotische theaterdans, lijkt zij met haar werk steeds dieper in te gaan op fundamentele vragen over beweging en haar betekenis. 'L'atelier en pièces', 'Arrêtons, arrêtez, arrête' en 'Les lieux de la', stukken die de laatste jaren op de affiche van deSingel stonden, waren zonder uitzondering werken die het strikt choreografische belang ver overstegen. Daardoor sluit haar werk eerder aan bij dat van jonge choreografen die terugkeren naar de experimenteerdrift van de jaren '60 dan bij haar generatiegenoten. Monnier werkt voor al haar voorstellingen nauw samen met scenografe Annie Tolleter. Haar bijdragen vormen vaak een belangrijke meerwaarde. In 'L'atelier...' en 'Ar- rêtons...' richtte zij het podium bijvoorbeeld op een zeer ongebruikelijke wijze in, de ene keer als een gesloten kamer waarin dansers en publiek dezelfde ruimte deelden, de andere keer als een podium op een podium. Die gewijzigde verhouding tussen spelers en kijkers bleek telkens doorslaggevend om de verstoorde communicatie tussen mensen, het onderliggend thema van deze werken, haast fysiek tastbaar te maken. Monnier is nu opnieuw te gast in deSingel met 'Signé, signés'. Dit werk is een tweeluik, waarvan de delen op een ander tijdstip en vanuit een andere invalshoek tot stand kwamen. 'Signé' is een choreografisch gedicht als hommage aan Merce Cunningham. Hier onderzoekt Monnier het geheugen van de dans via haar persoonlijke verleden als danseres en choreografe. Monnier kreeg haar eerste opleiding immers bij Viola Farber, danseres van het eerste uur bij Merce Cunningham, en studeerde later bij de meester zelf. Haar eerste eigen choreografische werk keerde zich echter af van het voorbeeld van de leermeester. Vijftien jaar later neemt zij de draad weer op, al blijft ze wel zo tegendraads om geen slaafse imitatie van het grote voorbeeld ten beste te geven. 'Signés' vertrekt van het omgekeerde gegeven: de invloed die dansers hebben op de uiteindelijke vorm van een werk. De eigenheid van elke danser wordt onder meer zichtbaar in het seksuele lichaam. 'Signés' gaat op zoek naar de halfduistere zijde van bewegingen, waar aanrakingen tussen lichamen overgaan in strelingen, in uitingen van een seksueel verlangen. De dans wordt tegelijk ook geregistreerd en weergegeven door een camera, en plaatst de toeschouwer zo in de positie van voyeur.