Voorspelbaar realisme bij jongste RITS-lichting
Voorspelbaar realisme bij jongste RITS-lichting
Van onze medewerker LEUVEN -- Bronstig veulen is een collectief van pas aan het RITS afgestudeerde theatermakers. Van 't Stuc in Leuven kregen zij technische ondersteuning om hun afstudeerprojecten, maar liefst twee per avond, aan het publiek te tonen. Het staal stemt niet echt hoopvol over de kwaliteit van de aanstormende generatie.
Als er iets de regie van
Beide regisseurs lijken, met hun stuk als vehikel, vooral te hengelen naar een baantje bij een tv-studio. Gevolg is dat subtiliteit, tekstanalyse en zeker de zin voor experiment met theatrale middelen als zegging en enscenering, met een vergrootglas te zoeken zijn. Hun regies zijn braver, realistisch en voorspelbaarder dan de meest vastgeroeste opvoeringen van wijlen de KNS.
Om de verhalen van de vrouw kracht bij te zetten wordt het verhaal regelmatig onderbroken door droom- en fantasiebeelden van de vrouw. Ze worden gespeeld door Annelies Seeuws zelf, in een jurkje dat voor glitterpakje moet doorgaan.
De montage van deze fragmenten is rechtstreeks ontleend aan de snijtechniek van film en televisie. Hier werkt dat echter nauwelijks. Want terwijl je op het scherm uiteraard de mogelijkheid hebt om wensfantasieën zeer levendig te tonen, krijg je hier povere imitaties, die een nog droeviger figuur slaan dan het beeld van de oude vrouw zelf. Een inschattingsfout die exemplarisch is voor het niveau van de voorstelling.
Het cliché van de Italiaanse tegenstellingen tussen noord en zuid, de exploitatie van de vrouw en ten slotte de plaag van de toenemende mediatisering van geweld en oorlog, zijn belangrijke componenten van het verhaal.
Figuurtjes met de Beckettiaanse naam Tick en Trick en een decor van vuilnisemmers, introduceren een absurde toon in het geheel. Al deze literaire voorzetten ten spijt ensceneert regisseur Dominique Van Malder het verhaal alsof het hier een aflevering van
Wat leert men eigenlijk op theaterscholen? Pieter T'JONCK