sarma

Handle with Care και Την Ημέρα των Γενεθλίων μου πήρα το Τραίνο για τη Θεσσαλονίκη, ήταν οι δύο χορογραφίες των Αντώνη Φωνιαδάκη και Κωνσταντίνου Μίχου αντίστοιχα, που παρουσιάστηκαν από το Χοροθέατρο Θεσσαλονίκης, λίγο καιρό πριν.

Επηρρεασμένος ακόμη έντονα από τους καλλιτέχνες που σφράγισαν την πορεία του στο διάστημα που συμμετείχε ως χορευτής στο Μπαλέτο της Όπερας της Λυών, ο Α. Φωνιαδάκης δείχνει, παρ’ όλα αυτά, να αξιοποιεί προς όφελός του τα «διδάγματα» που αποκόμισε, καθώς ο χρόνος περνάει. Στο προηγούμενο έργο του, δύο χρόνια πριν, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η «πρόθεση» να εντυπωσιάσει ήταν σχεδόν κραυγαλέα. Το Handle with Care είχε πιο στέρεη δομή, καλύτερο «μοντάζ» και πιο ενδιαφέρουσα οπτική στο «αιώνιο» θέμα των ανθρώπινων σχέσεων και συμπεριφορών. Όταν δεν έχει κανείς ένα σχόλιο «μεγάλης σπουδαιότητας» να κάνει, ενδιαφέρεται όμως να εκφέρει την βιωματικά αποκτημένη γνώμη του χωρίς να εκπέσει στην αναπαραγωγή διαφόρων κλισέ, είναι καλό να εστιάζει την προσοχή του/της στην εξεύρεση χωροταξικών και δομικών λύσεων. Έτσι, η τελική εικόνα είναι αυτή μιας έντιμης προσπάθειας, ενδεχομένως απολαυστικής στο μεγαλύτερο μέρος της. Μια χαλαρή δομή καλύπτει τα κενά των ιδεών και αποτελεί καλή βάση αυτογνωσίας (;) για τη συνέχεια.

Ο Κ. Μίχος ξεκίνησε την πορεία του προς την ωριμότητα από την εποχή του «Πιο γρήγορος απ’ τη μοναξιά πιο αργός απ’ την αγάπη» (1996). Οι πειραματισμοί που προηγήθηκαν, επιτυχημένοι και αποτυχημένοι, τον βοήθησαν να καταφέρει να χειριστεί το χρόνο, τις πληθωρικές του προθέσεις, και να ξεκαθαρίσει τη θέση του σε σχέση με το δράμα και την αφηγηματικότητα. Με τη συνδρομή μουσικής για άλλη μια φορά γραμμένης ειδικά για την παράσταση, πράγμα που τελικά συγκαταλέγεται στα σχετικά σταθερά στοιχεία των έργων του, και κειμένου, που στο πρόσφατο «Την ημέρα των γενεθλίων μου πήρα το τραίνο για τη Θεσσαλονίκη» ήταν το καλύτερο και το πιο καλοειπωμένο από –σχεδόν- το σύνολο των περφόρμερς/χορευτών, χορογράφησε το μέχρι τώρα καλύτερο έργο του. Αρκετά αυτοβιογραφικός και χρησιμοποιώντας πάντοτε στοιχεία της σύγχρονης και πολύ κοντινής πραγματικότητας (π.χ. αναφορά στο μποτιλιάρισμα την ημέρα του θανάτου του Α. Παπανδρέου, σε περιπτώσεις απιστίας ζευγαριών, προσωπικές εξομολογήσεις οικογενειακών στιγμών κλπ.), τα έργα του προσιδίαζαν, ιδιαίτερα από το 1996 και μετά, στην εξομολόγηση, κάποτε άκομψη ή υπερβολικά δραματική, ενός ραπ κομματιού.

Στην «Ημέρα των γενεθλίων...», τα γενέθλια, η υπόμνηση της ημέρας γέννησης από τους άλλους και ο συνακόλουθος εορτασμός, είναι το στοιχείο που συγκροτεί το άτομο ως υποκείμενο, μόνο που το γέλιο της ευτυχισμένης μορφής των Άλλων αντιπαρατίθεται σκληρά (και με ιδιότυπο κυνισμό) στο αμέτοχο βλέμμα του «εορτάζοντος». Ο «έχων τα γενέθλιά του» συγκρούεται με την απαίτηση χαράς της ημέρας αυτής, και φεύγει νοερά (χρησιμοποιώντας το κλισέ «η ζωή είναι ένα ταξίδι») (και) από σκηνής «με τραίνο για τη Θεσσαλονίκη». Η διαδρομή περιλαμβάνει αναμνήσεις ονομάτων (Γοργοπόταμος, Κιλελέρ), αναμνήσεις προσωπικών στιγμών (1975: Καμμένα Βούρλα με τους γονείς...), προσδοκίες (θα με περιμένει...), τυχαίες παρατηρήσεις (στην καντίνα τα πατατάκια Lays 1.80 ευρώ), λαθρεπιβάτες (Αλβανός είμαι, δεν έχω μαζί μου τα χαρτιά, μη βαράτε), απογοήτευση (δεν με διεκδίκησε, με άφησε να φύγω...), ειρωνία (Στα δεξιά σας βλέπετε τη Θεσσαλονίκη! Και αριστερά το Μπαγκλαντές!) και συμφιλίωση με την πραγματικότητα (τελικά από τους επιβάτες μόνο εγώ έφτασα στη Θεσσαλονίκη).

Από τις καλύτερες παραστάσεις που είδαμε και αισιόδοξο μήνυμα για το χορό στην Ελλάδα, με καταπληκτικούς χορευτές/περφόρμερς, και τον Κωνσταντίνο Ρήγο διαφορετικό, σε ρόλο-έκπληξη και με άλλο ύφος, να δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία.