Valse vrolijkheid van jaren zestig
LEUVEN -- 6&8 is, na de Martins-trilogie en Contrecoeur, de derde avondvullende voorstelling die danser en koreograaf Bert Van Gorp maakt, en meteen ook de eerste waarin hij zelf niet meedanst, maar uitsluitend als koreograaf optreedt. De sfeer van de jaren vijftig en zestig die in alle vroegere werk van Van Gorp in kleine verhalende fragmentjes, in kledij en muziekkeuze opdook, is ook hier weer prominent aanwezig.
De cast van vier dansers is zelfs uitgebreid met twee akteurs, Sean Tuan John en Carine Peeters, die van op een eigen plaats op het podium een duidelijk verhaal door de voorstelling weven. Dat is merkwaardig, omdat de aanvankelijke opzet van de voorstelling zuiver abstrakt was, met zes dansfragmenten van acht minuten, terwijl in het uiteindelijke resultaat het akteren een groot stuk van de aandacht naar zich toezuigt.
Voor de eerste scène is het decor, met lange rijen omgekeerde kanonnen cola-bekertjes, omgebouwd tot een soort cat-walk van een mode-défilé of een glitter-show. Een na een komen de zes dansers en akteurs tot voor op de scène, waar ze bevriezen in koldereske poses met plastic vliegtuigjes, tupperware-potten en meer van die sixties-spullen. Dat, en de felgekleurde pakjes van de dansers geven het gevoel te kijken naar snapshots van spelende kinderen die opgeklopt zijn tot music-hall-allures. Alleen de akteurs, Carine Peeters gemeen kauwend op chewing-gum, Sean John met een alpino-petje met Mickey-Mouse-oortjes aangenaaid en een vervaarlijk ogende vlinderbril horen niet tot die kinderwereld. Ze doen wel mee met het spelletje, maar precies daarom lijken ze wel de vleesgeworden gevaren van de buitenwereld die doorklinken in het eerste gebod voor kinderen: "ga nooit mee met vreemden, al bieden ze je snoep aan".
Die licht absurde prezentatie zet de toon voor de hele verdere voorstelling. De dans speelt zich altijd op de scène af, terwijl de akteurs zich terugtrekken in een klein kamertje, hoog boven het achterdoek van de scène. De dans exploreert de magie van de populaire beeldkultuur van de jaren zestig, zoals die te vinden is in tv-shows, muziek, mode en film. Dat gebeurt met vaak zeer komisch aandoende, hoewel louter abstrakte, koreografieën.
Heftig arm- en beengezwaai, dat toen blijkbaar voor vrolijke dans doorging, bepaalt de toon. Het simplisme ervan blijft je echter steeds het gevoel geven dat het om kinderlijke interpretaties gaat. Alhoewel dat vrolijk simplisme is ook verraderlijk: in heel wat dansfragmenten lijken de dansers verlamd. Alle energie ten spijt blijven ze op hun knieën rondhossen, terwijl Nancy Sinatra's "These boots are made for walking" uit de luidsprekers schalt.
De aktie van de akteurs werkt hier als een verhelderende kommentaar. Uit wat ze doen en vertellen, zou je kunnen afleiden dat het om twee perverten gaat die kinderen gebruiken in allerlei spelletjes en ze dan vermoorden. De boze buitenwereld, die bij de opening al werd aangekondigd. Maar je ziet ze bijna altijd in een kleine huiskamer. Een scène maakt duidelijk dat hun morbiditeit wel eens een kinderlijke fantasie zou kunnen zijn, die het huiselijk verdriet op de buitenwereld projekteert.
John en Peeters kijken naar de televisie. Ze bekommentariëren een film met veel pseudo-inleving in het drama dat zich daar afspeelt. Achter hen staat Kaat Gysen, geboeid en met een prop in de mond. Voor het echte drama van het kind is geen plaats of aandacht, de televisie is eerst en meest belangrijk. De fascinatie die in de dans beneden spreekt voor wat de jaren zestig ook aan tv-beelden hebben voortgebracht, verschijnt hier als een vluchtfantasie van het kind tegenover de boosaardige fantasie over het dagelijkse leven.
Ondanks de schijnbaar luchtige toon en de gekheid van deze voorstelling, levert de som van de vele associaties die kriskras aangedragen worden, toch een koherent, en niet zo vrijblijvend verhaal op. Een bezwaar tegen de voorstelling, zoals ze er nu staat, is dat een aantal dansfragmenten niet echt af is of zelfs wat overbodig lijkt. De voorstelling moet blijkbaar nog een rijpingsproces doorlopen.
Op toernee in Vlaanderen en Nederland.