sarma

LEUVEN - De specificiteit van het Nederlandse Zeebeltteater in Den Haag -- de scène is uiterst klein, zodat de toeschouwer er bijna met zijn neus op zit -- bracht kunstenaar Tom vanden Haspel op het idee voor een performance waarin twee naakte mensen evolueren in een artificiële omgeving vol attributen (een namaak-kaktus, beschilderde grootwarenhuiszakken enz.) zo dat je de minste nuance en verandering in het lichaam van zeer dichtbij kunt volgen. Op bepaalde ogenblikken wordt de beweging gefixeerd, zodat je de kompositie enkele ogenblikken kan analyzeren.

Wat er ook van zij, op een of andere manier werkt dit niet. Het is wellicht symptomatisch voor de kwaliteit van de voorstelling dat er zelfs geen gevoel van gêne voor voyeurisme ontstaat terwijl je aan het kijken bent. Slechts op uiterst zeldzame ogenblikken slaagt de voorstelling erin de arbitraire reeks bewegingen om te vormen tot een beeld dat de fantazie prikkelt. In het algemeen lukt dat niet en door de voorspelbare struktuur (eerst doet Suzy Blok alle bewegingen, kleedt zich aan en verdwijnt waarna Roberto De Jonge hetzelfde nog eens overdoet, maar in omgekeerde volgorde; de betekeniswaarde daarvan is nogal twijfelachtig, vooral omdat het zo voorspelbaar was) wordt het zelfs vervelend.

Hoewel Roberto De Jonge technisch veel hoogstaander danst en beweegt, is het toch vooral Suzy Blok die de voorstelling enkele keren interessant maakt, wellicht omdat ze meer moet worstelen met de opgelegde bewegingen.